தியானம் - காயத்ரி மந்திரம்

 சமீபத்தில் தியானம் பற்றிய ஒரு பிரவசனம் (சமஸ்கிருதத்தில் இருந்து மொழி பெயர்த்து சொல்லப்பட்ட விளக்க உரை) கேட்கப் பெற்றேன். அவர் யார், எந்த சுலோகம் என்பதெல்லாம் என் சிற்றறிவில் நிற்கவில்லை. ஆனால் அவர் சொன்ன விளக்கத்தின் சாராம்சம் ஓரளவு என் மூளையில் பதிந்தது. அது ஏன் என்பதும் மேலும் படித்தால் விளங்கும்.

அவர் தியானத்தின் சிறப்பைப் பற்றி உரையாற்றினார். குறிப்பாக காயத்ரி மந்திரத்தின் மேன்மையை மிகவும் அழகாக சிருங்கேரி மஹாஸ்வாமிகள் ஒரு பக்கருக்கு உபதேசித்தது போன்ற உதாரணங்களுடன் விளக்கினார்.

ஸவிதா எனப்படும் ஆன்ம ஒளி எவ்வாறு அனைத்து ஆன்மாக்களின் உள்ளிருந்து இயங்குகிறது என்பதையும், தியானம் என்பதே நமது எண்ணங்களை உள்ளிருக்கும் ஆன்மாவை நோக்கி பயணிப்பது என்பதையும் வடமொழி சுலோகங்கள் உதவியுடன் விஸ்தாரமாகவும் நுணுக்கமாகவும் எடுத்துரைத்தார்.

தியானம் என்பதை எவ்வாறு அணுக வேண்டும்? நமது எண்ணங்களை ஒருநிலைப்படுத்தி இறைவனை நினைத்து அதைவிட சிறந்தது வேறு எதுவுமே இல்லை என்று போற்றப்படும் காயத்ரி மந்திரத்தை பெரியவர்கள் சொன்னபடி தினமும் மூன்று வேளையும் தியானிக்க வேண்டும். ஏனெனில் நமது எண்ணங்களை பலவித ஆசைகள் வேண்டாத நினைவுகள் என அசுத்தங்கள் எப்பொழுதும் சேர்ந்துகொண்டு கலக்கிக்கொண்டு தான் இருக்கும். எந்த தீர்க்க சிந்தனையையும் உருப்படியாக செய்யவிடாமல் ஒரு திரை போல மறைத்தபடி மே இருக்கும்.

நீர்நிலையில் பாசி படர்ந்த மேற்பரப்பை மெதுவாக விலக்கி தெளிந்த நீரை அள்ளுவது போல இந்த எண்ணத்தில் படியும் மாசை அகற்ற தியானம் உதவி செய்யும். எவ்வளவு நேரம் ஆழ்ந்து கவனம் சிதறாமல் தியானிக்கிறோமோ அந்த அளவுக்கு நமது எண்ணங்களின் தேவையற்ற காட்சிகள் நீங்கி சிந்தனைகளும் தெளிவு பெறும். ஆன்ம ஞானம் வலுப்பெறும். மனம் பக்குவம் அடையும்.

அதிலும் காயத்ரி மந்திரம் தியானிப்பதற்கு முன் மூன்று முறை அர்க்யம் கொடுக்க வேண்டும். அந்த அர்க்யத்தை மிகவும் சிரத்தையுடன் கொடுத்துவிட்டு உடனே மந்திர உச்சாடனையில் ஆழ்ந்துவிட வேண்டும். எவ்வளவு நேரம் செய்கிறோமோ அந்த அளவு ஆன்ம பலம் பெருகும் என்பது நிதர்சனமான உண்மை.

ஆக, காலையில் எழும்போது முந்தைய இரவின்போது வந்த எண்ணங்களின் கறைகள் நீங்க காலையில் ஒரு முறை சந்தியா வந்தனம் செய்ய வேண்டும். அதன் பின் நாம் செய்யும் செயல்களின் தாக்கமாக எண்ணங்களில் மீண்டும் கறை படியும். அதை நீக்க மதியம் ஒரு முறையும், அதே போன்று மதியும் முதல் மாலை வேளை வரை சேரும் எண்ணக்கறைகள் நீங்க மாலை மீண்டும் ஒரு முறையும் ஆகமொத்தம் தினமும் மூன்று முறை சிரத்தையுடன் தீவிரமாக தவறாமல் சந்தியா வந்தனம் செய்பவர்களின் செயல்பாடுகளும் சிந்தனைகளும் மிகவும் தெளிவாக இருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

இவ்வாறு அவர் விளக்கிய போது எனக்கு என் சொந்த அனுபவமே நினைவுக்கு வந்தது.

எனது சொந்த வேலைகளின் கட்டாயத்தினால் என்னால் சுமார் பத்து மணிக்குமேல்தான் குளித்து பூஜை செய்ய முடிகிறது என்றாலும் அதிகாலையில் அரை மணிநேரம் நடைப்பயிற்சிக்குப் பின் என் வீட்டு மொட்டை மாடியில் சிமெண்ட் தூணின் மேல் அமர்ந்து சந்தியா வந்தன மந்திரமும் மேலும் ஒருசில சுலோகங்களையும் சிறிய அளவில் யோக முத்திரைகளோடு தியானிப்பது என் வழக்கம். அவ்வாறு செய்யும்போது மூன்று முறை மற்றும் நேர வேறுபாட்டிற்காக மேலும் ஒரு முறை என நான்கு முறை மானசீகமாக நான் மிகவும் அனுபவித்த ரிஷிகேஷ் கங்கை, சபரிமலை பம்பை, கும்பகோணம் காவிரி மற்றும் என் வீட்டில் அறுபது-எழுபதுகளில் எங்கள் கிணற்றில் தாம்புக்கயிறு கொண்டு இழுத்து இறைத்த தெள்ளத்தெளிவான தேனினும் இனிய கிணற்றுத் தண்ணீரால் தினமும் அர்க்யம் இன்றளவும் தருகிறேன்.

இவ்வாறு அமரும் வேளையில் இடைப்பட்ட வேளைகளில் இரண்டு அல்லது மூன்று முறை கிழக்கில் நன்கு எழுந்து பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் சூரியனை ஒருசில நொடிகள் தொடர்ந்தாற்போல் கண் இமைக்காமல் பார்ப்பது என் வழக்கம். காண முடியாத அளவுக்கு பிரகாசம் பெறும்முன் காண்பது ஆபத்தில்லை, அது நல்ல பழக்கமே என்று ஒரு மருத்துவர் கூறியிருப்பதை நினைவில் கொண்டு பயமில்லாமல் அதை செய்கிறேன்.

அவ்வாறு சூரியனை நேரில் பார்க்கும்போது முதலில் அதன் பிரகாசத்தில் சுற்றிலும் இருக்கும் அனைத்து வெளியிலும் ஒருவித ஒளிச்சிதறல் பரவி சூரியனே ஒரு ஒழுங்கற்ற பந்துபோலவே காட்சியளிக்கும். ஆனாலும் கண்ணை மூடாமல் பார்வையை அகற்றாமல் சில நொடிகள் நிலைநிறுத்திப் பார்க்கும்போது சுற்றிலும் படர்ந்திருந்த சிதறல் ஒளிபடிப்படியாக மறைந்து ஒளிப்பிழம்பாக நடுவில் பிரகாசிக்கும் சூரியனும் அதைச் சுற்றி நிர்மலமான ஆழ்ந்த நீலநிற வான்வெளியும்தான் கண்ணுக்குத் தெரியும். தகதகக்கும் அந்த சூரியனின் வட்டத் தகடைச் சுற்றி அதன் வெளி விட்டத்தில் மிகமெல்லிய இளஞ்சிவப்பு ஜ்வாலை மின்னும் காட்சி அற்புதமாக இருக்கும்.

ஒரு முறை பார்த்த பின் கண்ணை அகற்றி சில நிமிடங்களுக்குப்பின் மீண்டும் சூரியனைப் பார்க்கும்போதும் இதே காட்சி இதே தொடர்ச்சியில் தென்படும்.

இந்த உதாரணத்தோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போதுதான் அவர் சொன்ன விளக்கத்தின் உண்மை எனக்கு புரிவதுபோல இருந்தது. ஐந்து நிமிட சொற்பொழிவில் இவ்வளவு தாக்கம் ஏற்படுமானால் நமது வேதங்களும் சாஸ்திரங்களும் எவ்வளவு பழமையானவை, அவற்றில் இன்னும் என்னென்ன ரகசியங்கள் பொதிந்திருக்கின்றனவோ என்ற ஆச்சரியம் என் மனதில் ஓங்கி நிற்கிறது.

Memorable Mysore

 

A long gap since last note. Close on the heels of Sathyanarayana Pooja at Preethi's house, we had to prepare for the family vacation that Bharath had so painstakingly planned and organised. Vasanthi was worried her time was too tight even to ack things, but the bank threw a surprise mandatory 10-day leave, giving her some breathing time. Engaging Parimala came in handy, for preparing methi-paratha for the onward journey.

We left on Thursday 26th morning, Ola demanding a flat 700 in spite of previous night booking made at 550 or so. We had to reach on time, so there was no other go The train was comfortable, Bharath and Prabha engaged on music, Vasanthi on catching some more sleep and me on reading. Jeevthi was thrilled to see me receiving her on the platform, and the Bangalore-Mysore trip took no time. For a change, we walked out way to the hotel, KSTDC Mayura Hoysala, located less than half a km away. We finished our lunch and took a brief rest.

Day 1 evening was for the famous Brindavan gardens. We left around 5 pm, in order to be there before sunset, and also watch the light show. We reached on time, but the crowd was unimaginable. It look quite long for us to wade through the multiple platforms of fountains and gardens, reaching the top near the Royal Orchid hotel end, only to discover that the dancing fountain light show was at the other end of the gardens! Though it was a little tiresome to walk all the way in the jostling crowd, the experience and the weather made in enjoyable and memorable.

Bharath and Prabha had already pre-selected a few restaurants not to miss while in Mysore. Accordingly, we had dinner on the way at Mahesh Prasad. It was unfortunate we selected a wrong day and time for the visit, as it was terribly overcrowded, and we had to wait long, only to get only what was available at that time, benne dosa! The dosa was fabulous, yes, but the wait and the cramped restaurant spoiled the fun to a major extent. We hired a taxi for all three days, and the driver Manoj also helped us plan outings from his experience and from what we had in mind.

Accordingly, we left around 9 am next day (Day 2), vacating Hoysala only to occupy the next day again, and proceeded towards Vinayak Mylari, another heritage hotel in Mysore. Again, the environment was cramped, in a buzzling urban middle class locale with cowsheds and meat shops and competing Mylari restaurants all over the street. Bharath managed to talk to the owner and managed to get seats on the upper floor of the restaurant's extension on the backside. In view of the crowd, they also had only dose - masala or plain at the same cost - brought in dozens straight out of the tava and served, mostly two or three doses in one go, to customers eagerly waiting their turn at the tables for long.

Breakfast done, we left for our next stop, Srirangapatna. Our plan was to go to the Doddamallur Aprameyaswami temple, and then the Kengal Anjaneya temple, and then check-in at the Mayura River View lodge on the bank of Cauvery. But Prasanna was a little apprehensive of keeping schedule, and since he had meetings to attend working from home or wherever he was, it was decided to drop him at the hotel first, and then proceed to the temples. The temple visits took a little longer than expected, with another stop introduced in the agenda, that of buying some Channapatna wooden toys and other items. In the meantime, we had asked Prasanna to find out how good was the in-house restaurant, and he informed it was not good for a proper vegetarian meal, as there was only one kitchen for both v and nv. So we decided to visit Halli Mane, a restaurant on the main road, where we had good thali means, with only I opting for ragi mudde instead of puri bhaji.

As there was no agenda for the evening, we had ample rest in our cottage-style river side rooms. We enjoyed a good coracle ride in the river for about half an hour, with Jeevthi enjoying the adventure to the hilt. Only Prasanna complained of giddiness when the operator swirled the coracle faster in circles, and we stopped before it got any worse. Jeevthi had lost her footwear somewhere, so we made a short trip to the town before going to another restaurant, Ruchi Mane, on the highway. At a little after eight, the down was deserted and the shops were already closing down, but we managed to find some footwear for her on a platform shop. Ruchi Mane was not as good as Halli Mane, all dishes loaded with too much oil.

Having spent a good time on Day 2, all got up quite late on Day 3. Preethi and Prabha, because of their interest in selffie and photography respectively, got up early unmindful of the urge to sleep, and joined me on the river bank for some nature photography, followed by a coffee session in which all of us joined. Thereafter we left for the Sri Ranganathaswamy temple. My God, it is a long, long time since I personally saw a crowd like this. The crowd management at the temple was also very poor, making us suffer in stampede like condition for over half an hour, and then allowing the entire crowd to move into the sanctorum, everybody jostling the other amid cries of frustration and anger at the temple authorities. On the way out, however, it was festive atmosphere, and we enjoyed tender coconut, a giant wheel drive and a leisurely stroll through the crowded stalls, with rare sights like the toffee man making different shapes out of a jelly like sugar candy rolled on a tall stick with a doll perched on it.

We skipped lunch and went straight to the Mysore Palace, where also there was such a thronging crowd because of the continuous holdays. We were pushed through the palace which actually requires a patient, preferably lonely presence to admire its grandeur and beauty. There was not a calm place or sufficient enough space to even click decent photographs. So, out we came in a jiffy and latched on a quick trip to the Jagan Mohan Art Gallery to see some of the exquisite paintings including that of Raja Ravi Varma, before returning to our rooms at Hoysala for freshening up and going back to the palace for the light-and-sound show. The cool weather was made bearable by the presence of a house-full open-chair auditorum in the garden. After the show, we had a good dinner at the Green Heritage restaurant and retired to our rooms, closing the taxi account and disposing Manoj off.

We had enquired the previous day itself about a open roof-top one-hour bus ride around Mysore Palace and other important areas. We were told to be ready at 9.30, so everyone had got ready on Day 4 for this trip. The receptionist initially scared us by informing that the pick up point was at the Mysore Palace, but then pacified us by saying if there were a minimum of seven passengers, the bus would pick them at their place of stay. However, as the driver came a little late, we had time to grab a quick breakfast. We were also told that the minimum number was eight, not seven, so we had to buy eight tickets if the trip was to take off. Since the bus was anyway parked only at our hotel and was leaving from there, we had the option of taking our preferred seats on the roof. It was a sort of disappointment for us that we ended up the only passengers for the entire trip, with no one else boarding and vying for our seats! More than anything scenic, the pleasure of roof-top travel with family in the pleasant weather was a nice culminating experience for our Mysore trip. In a shortwhile after the bus dropped us at our hotel back, we vacated Hoysala and made our way to the railway station, well in time catch a glimpse of, and even record, the departure of the popular Vande Bharat express and then leisurely catch our Shatabdi express. In view of the forced mandatory leave, Vasanthi decided to alight at Bangalore along with Preethi and stay for a few days.

The only disappointment for us was the repeated failure of IRCTC to deliver food in the train, which we were eagerly and hungrily awaiting to receive at the Katpadi station. The hot plain dosa at the A2B in Chennai Central somewhat made it up. Thus ended our short but memorable vacation.

Credits are due, primarily to Bharath for meticulously making the hotel bookings and travel arrangements, and to Prasanna for agreeing to join despite his work load. Secondarily, to all members for compromising on their little comforts and co-operating to make the vacation happy, enjoyable and memorable. Of course, the silent worker here has been my Pixel 6a, without whose fantastic pictures the memories could not be refreshed again and again.

March Forth Equiknocks!

 As a person interested in simple astronomy, I always watch the sun on the four important days of Earth's revolution around it - the two solstices and the two equinoxes.

By keen observation of polaris from my childhood days when it was easily visible in the relatively clean days of those vehicle-pollutionless yesteryears, I have known not only that the north pole is not exactly aligned to the horizon (in which case it would be invisible), but is a little, 23 and a half degrees to be exact, above the horizon, but also tilted slightly to the left of my house plot's north-south alignment.

Therefore, when I am on the terrace for my morning walk, I know that the sun would rise a little left of the east-west alignment of my house on the days of equinox. 

This year it occurred to me that I should record the exact measure of misalignment for posterity, and hence have been continuously monitoring the southward shift of the sun from August onwards. Having noted the position on September 22, the day of autumnal or fall equinox for northern hemisphere, I was keeping a count of the number of days from equinox for the sun's alignment with the east-west walls of my house.  

Unfortunately, the last few days, more than a week let's say, have been cloudy and overcast, and especially covered with dense clouds around the horizon, making it impossible for me to view the sun or note its position and measure the misalignment. 

The air got clear only today, and I found that sun has just crossed its my-house-equinox line yesterday, as today it was just a tad to the right of my parapet wall running east-west. It would certainly have been nice to have had it firmly established yesterday had it been a clear day.

So, I want to record it here that our house is alignned 18 days, or about 4.7 degrees, to the right of Earth's east-west axis! The math is 23-1/2 degrees takes 3 months, so roughly a little less than 8 degrees for one month, and hence about 4.7 degrees in 18 days.

I now have to verify this on the next occasion  the Equum knocks on my door again, which will be 18 days before the equinox, I.e. on or around 4th March next year. Shall I call it March Forth?!