ஆளில்லா வீடு

 

கண்டிருக்கிறேன் பலநாள் நான் செல்லும் பாதையில்
களையிழந்து வாடும் அப்பெரிய இல்லத்தை
காணும் பொழுதெல்லாம் ஓர்கணம் நின்றுணர்வேன்
கவிந்த சோகத்துடன் வாழ ஆளில்லா வெறுமையை.

பேயுலாவும் இல்லங்களைப் பற்றிநான் கேட்டதுண்டு
பெரும் விசனத்தோடலையும் ஆவிகளும் அதிலுண்டு.
எனினும் அவ்வினத்தில் இவ்வில்லம் சேராதென்பேன்
தனிமைதான் வாட்டுவதன்றி பேய் பிசாசு உள்ளில்லை.

ஆளுயரக் கதவுகள் பலகணிகள் இருப்பினும்
ஆணியில் தொங்கும் அழுக்குத் தொப்பி போல்
வாழும் உயிரின்றி ஜடமாய் இருப்பதை
தலையில்லா உடல் போல் இல்லம் உணராதே.

மகிழ்வுடன் தம்பதியர் வலம்வந்த வீடு
மழலையின் குரலமுதம் தினமொலித்த வீடு
இருப்போரை இதயத்தில் ஏந்தும் வீடு
இருப்போர் இல்லாவிடின் உயிரிழந்த காடு

போகும் பாதையில் இன்றும் காண்கிறேன்
பொறுமையாய் ஒருகணம் திரும்பியும் பார்க்கிறேன்
கதவுகள் சரிந்து கூரை இடிந்திட
கனத்த இதயத்துடன் அவ்வில்லம் நிற்பதை.

புறத்தே சற்றழகாய் புதுப்பித்து திருத்தி
புல்வெளியும் பூச்செடியும் சீராக்கி சமன்படுத்தி
வண்ணப் பூச்சளித்து நறுமலர்களும் நிறைத்திட்டு
வாழ மாந்தரும் வந்திட்டால் வீடே பொலிவுறாதோ?

நான்மட்டும் கடனடைந்து வளவாழ்வு பெற்றிடின்
என் முதற் பணியாய் இவ்வீட்டைக் கைக்கொண்டு
அந்நாள் போல் அழகுற ஆள்கொண்டு சீரமைத்து
நன்மக்கள் நால்வருக்கு நலம்வாழ நல்கிடுவேன்.

June 6, 2024

In response to this poem shared on Whatsapp:

he House with Nobody In It by Joyce Kilmer Next

Whenever I walk to Suffern along the Erie track I go by a poor old farmhouse with its shingles broken and black. I suppose I've passed it a hundred times, but I always stop for a minute And look at the house, the tragic house, the house with nobody in it.  I never have seen a haunted house, but I hear there are such things; That they hold the talk of spirits, their mirth and sorrowings. I know this house isn't haunted, and I wish it were, I do; For it wouldn't be so lonely if it had a ghost or two.  This house on the road to Suffern needs a dozen panes of glass, And somebody ought to weed the walk and take a scythe to the grass. It needs new paint and shingles, and the vines should be trimmed and tied; But what it needs the most of all is some people living inside.  If I had a lot of money and all my debts were paid I'd put a gang of men to work with brush and saw and spade. I'd buy that place and fix it up the way it used to be And I'd find some people who wanted a home and give it to them free.  Now, a new house standing empty, with staring window and door, Looks idle, perhaps, and foolish, like a hat on its block in the store. But there's nothing mournful about it; it cannot be sad and lone For the lack of something within it that it has never known.  But a house that has done what a house should do, a house that has sheltered life, That has put its loving wooden arms around a man and his wife, A house that has echoed a baby's laugh and held up his stumbling feet, Is the saddest sight, when it's left alone, that ever your eyes could meet.  So whenever I go to Suffern along the Erie track I never go by the empty house without stopping and looking back, Yet it hurts me to look at the crumbling roof and the shutters fallen apart, For I can't help thinking the poor old house is a house with a broken heart.