The Third Eye

 

The Light of My Life

There is the hut that looks so simple

but it holds an exquisite chandelier

An eye that watches both the haughty and the humble

even darkness tries to stand clear.

It doesn’t blink, nor does it flutter

it stays still with no disturbance of any kind

It doesn’t glow less, nor does it falter

as there is no wick for it to mind.

It somehow glows bright on its own

with a flame that’s both gentle and kind

Ringing in my heart a mellifluous tone

lighting up a spark in my mind.

Is this a sound-and-light show of art

that is staged in the emptiness of space?

Is that space the entrance to my heart?

And is it He who opens it with grace?

Is it His eye that lights up the path

the shadow of which I better follow

with utmost reverence and faith

to lift myself from a life so shallow?

Om Namah Shivaya!

P.S:

This was inspired by the following original poem in Tamil by இசைக்கவி ரமணன்:

(followed by his own translation in English)

மார்கழி மனத்துளிகள் 12

இந்த

மண் குடிசையிலே, ஒரு

மாளிகை விளக்கினைப் போல், ஒரு

கண் நின்று காவல் செய்யும், அதைக்

காரிருள் வணங்கி நிற்கும் (ஓம் நமசிவாய)

இது இமைக்காது பர பரக்காது

துளி அசையாது காற்றுக் கிசையாது

சற்றும் விலகாது கொஞ்சம் குறையாது

எண்ணெய் ஏற்காது திரி கிடையாது

அது தானே தானாய்த் தகித்திருக்கும்

ஒரு காரணமில்லாத கருணை சிரிக்கும் (மண்)

நட்ட நடு நெஞ்சிலே, ஒரு

நாதம் ஒலிக்கிறது, அதை

நாடும் கணத்தினிலே, அங்கு

தீபம் சுடர்கிறது

நாதமும் தீபமும் நாடகமா? அது

நடைபெறும் மேடை வானகமா? அந்த

வானகம் இதயத்தின் வாசலிலா? அந்த

வாசல் திறப்பதே அவன் விழியா?

விழியும் பொழியும் ஒளியின் நிழலில்

வழியினைக் கண்டு வணங்குவதே வாழ்க்கையா? (ஓம் நமசிவாய)

ரமணன்

26,12,24/வியாழன்/சென்னை/21.45

For the benefit of my non-Tamil friends, a crude translation:

In this little hut of mud,

Like a chandelier light from a palace

Shines forth a single eye

Standing guard, still forever

The unfathomable darkness paying obeisance before it

It blinks not, flutters not, sways not, yields not to the wind

Never parts, never diminishes even a little

Depends not on oil and wick

It is itself

Effulgent, ever shining

This ever smiling causeless compassion…

Right at the centre of the heart

Emanates a sound on its own

While seeking it, there emerges a light, of which lamp?

Light and sound – a play?

Ever expanding space – the stage?

Does that space hang at the threshold of heart?

Is it His eye that opens the door of that heart?

In the shade of light that pours out from that eye the unfurling path?

Walking on that path with reverence – is that not what is life!!