வீரப் பெண்புலி

 

வீரப் புலி

(சத்தியப்பிரமாணத்திலிருந்து வழுவாமல் தளபதியை எதிர்த்து நின்ற இந்திய ராணுவ பெண் மருத்துவரின் உண்மைக் கதை)

ஜனவரி 2004-ஆம் ஆண்டு பயங்கரவாதத்திற்கு பேர்போன வடக்கு காஷ்மீரின் பாரமுலாவில் நடுங்கும் குளிர் வீசும் பின் மாலைப்பொழுது. 18 மணி நேர பாதுகாப்புப் பணியில் சற்று கண்ணயர்ந்த நேரம் தொலைபேசி ஒலித்தது. “சற்று முன் நிகழ்ந்த ஒரு குண்டு வெடிப்பு சம்மந்தமாக மருத்தவ அறையிலிருந்து கேப்டன் தேவிகா குப்தா உங்களுடன் பேச விரும்புகிறார்.” ராணுவத்தில் மருத்துவர்களுக்கும் பதவிப் பெயர்தான்.

ஆயுதங்கள் சகிதம் கண்ணயர்வது எங்களுக்கு புதிதல்ல. அடுத்த இரண்டாவது நிமிடத்தில் சீருடையுடன் ஜீலம் நதிக்கரையிலிருந்த எங்கள் பங்களாவிலிருந்து அருகிலிருந்து மருத்துவ அறைக்கு சென்றடைந்தோம். ராஷ்ட்ரீய ரைஃபிள் படையின் வீரர் ஒருவர் ரேடியோ டிரான்சிஸ்டர் வடிவிலிருந்த நவீன குண்டு வெடித்ததில் குடல் வெளியே சரியும் அளவிற்கு காயப்பட்டிருந்தார். தோள் வரை நீளமான, முழுவதும் ரத்தக்கறை தோய்ந்த கையுறை அணிந்திருந்த கேப்டன் தேவிகா குப்தா திறமையுடன் முடிந்த அளவுக்கு குடலை தைத்திருந்தார். நிலைமையின் தீவிரம் எனக்குப் புரிந்தது. காயமடைந்த ராணுவ வீரரை உடனடியாக 65 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்த ஸ்ரீநகர் ராணுவ மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச் செல்ல வாகனம் தயார் செய்ய வேண்டும். என் சகப் பணியாளர்கள் உடனடியாக ஒரு ராணுவ கவச வண்டியை (டாங்க்) ஏற்பாடு செய்து விட்டனர்.

“ஜெனரல் சார், நிலைமையைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். இவர் மரணத்திலிருந்து மயிரிழையில் தப்பித்திருக்கிறார். கிட்டத்தட்ட 150 தையல்களுக்கு மேல் தைத்திருக்கிறேன். ஆனாலும் நிலைமை இன்னும் சீராகவில்லை - அவர் தனது உயிர்நாடிகளை இழந்துகொண்டிருக்கிறார். நான் அவருக்கு உயிர்காக்கும் திரவம் செலுத்தும் சிகிச்சை அளித்தபடியே அவருடன் ஸ்ரீநகருக்கு இப்போதே பயணிக்க வேண்டும். அதற்கு போர் வாகனமான இந்த டாங்க் பயன்படாது. ஒரு திறந்த ஜீப்பை ஏற்பாடு செய்யுங்கள்!” - தீர்க்கமான முடிவுடன் திடமான மனத்துடன் கோரிககை வைத்தார் கேப்டன் தேவிகா குப்தா.

அப்போது மணி இரவு ஒன்றைத் தாண்டியிருக்கும். செல்ல வேண்டிய பாதை மிக ஆபத்தான பாதை. குறிப்பாக பட்டான் என்னும் ஊரைத் தாண்டும் பாதை நிறைய வளைவுகளுடன் சற்று தாழ்வான பகுதியுமாகும். மறைந்திருந்து ஏவப்படும் தாக்குதல்களுக்க பிரசித்தமான இடம் இது. இதன் வழியாக திறந்த வாகனத்தில் செல்வது என்பது தாக்குதலுக்கு நாமே எதிரிக்கு ஒரு நல்ல வாய்ப்பு கொடுப்பதற்கு ஒப்பாகும். ஆகவே அவரது கோரிக்கையை மறுத்து டாங்க்கிலேயே அவர்களை அனுப்புவதற்கான ஆணையைப் பிறப்பித்தேன்.

கேப்டன் தேவிகா குப்தாவிடமிருந்து நான் எதிர்பாராத கேள்விக்கணை பாய்ந்தது. கோபத்துடன் என்னருகில் வந்த அவர், “இங்கு முடிவெடுக்கும் உரிமை யாருக்கு உள்ளது?” என்றார். “ஏன், அதில் சந்தேகம் ஏதும் உள்ளதா?” என்று பதில் கேள்வி கேட்டேன். “இல்லை, அதில் எனக்கு சந்தேகமே இல்லை. இந்த வீரருக்கு சிகிச்சை அளிக்கும் மருத்துவர் யார்?” என்று அடுத்த கேள்வியை வைத்தார். நான் புரிந்து கொண்டேன். அவர் தொடர்ந்தார். “இவர் என்னுடைய பேஷண்ட். இவரைக் காப்பாற்றும் பொறுப்பு என்னிடம் உள்ளது. என்னை இவருடன் திறந்த ஜீப்பில் விரைவாக அனுப்புகள். என் முடிவில் குறுக்கிடாதீர்கள். குறுக்கிட்டால் இவரது உயிருக்கு பொறுப்பு உங்களுடையதாகிவிடும். உங்கள் ஆணையை மீறுவதற்காக என்னை தண்டிப்பதாக இருந்தால் அதை பிறகு செய்யுங்கள். போகும் வழியில் ஏதாவது விபரீதம் நேர்ந்து இவர் இறக்க நேரிட்டான் நான் அந்தப் பொறுப்பை ஏற்கிறேன். ஒரு வேளை நான் இறந்தால் எனக்காக வருத்தப்ட என் கணவர் இருக்கிறார். என்னைத் தடுக்காதீர்கள்.” ஒரே மூச்சில் பொரிந்து தள்ளினார்.

என்னுடைய 36 வருட அனுபவத்தில் ராணுவத்தில் தலைமைப் பொறுப்பில் இருக்கும் நான் மூன்றே வருட அனுபவம் கொண்ட அதிகாரியால் எச்சரிக்கப்படும் நிகழ்ச்சியை என் கீழ் பணியாற்றியவர்கள் அன்று முதன்முதலாய் கண்டார்கள். ஐந்தடி உயரமே ஆன கேப்டன் தேவிகா குப்தா, அன்று நான் உட்பட பலர் மனதில் மிக, மிக உயர்ந்தவராக மாறினார்.

போர் நடக்கும் சமயத்தில் ஒரு நல்ல தலைமை அதிகாரி என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதை நான் செய்தேன். கேப்டன் தேவிகா குப்தாவிற்கு ஒரு ராணுவ சல்யூட் வைத்து, “உங்கள் கடமையில் குறுக்கிட்டதற்கு வருந்துகிறேன். உங்களுக்கு வெற்றி கிடைக்கட்டும்” என்று வாழ்த்தி அவர் கேட்டதற்கிணங்க ஒரு திறந்த ஜீப்பிலேயே விரைவாக அனுப்பி வைத்தேன். அந்த நேரத்தில் குறைந்தது இருவரின் கண்கள் கண்ணீரால் பனித்தன. அதில் ஒருவர் கேட்டன் தேவிகா குப்தா.

செல்லும் வழியில் அவரது ஜீப்புக்கு பாதுகாப்பாக முன்னால் சென்ற பைலட் வாகனம் பட்டான் வளைவுகள் ஒன்றில் திடீரென பழுதாகியது! அந்த வாகனத்தை சரி செய்து கொண்டு பின்னால் வரும்படி அறிவுறுத்திவிட்டு பாதுகாப்பு எதுவும் இல்லாமல் தனது துணிவையும் கடவுளையும் மட்டும் துணையாகக் கொண்டு பின்னிரவில் ஆபத்தான பாதையைக் கடந்து ஸ்ரீநகர் சென்றடைந்தார் என அறிந்தேன். அதிகாலை நாலரை அளவில் அவரிடமிருந்து தொலைபேசியில் அழைப்பு வந்தது.

“காலை வணக்கம் ஜெனரல் சார். ராணுவ வீரரை சரியான நேரத்தில் மருத்துவ மனையில் சேர்த்து அவருக்கு தற்போது அறுவை சிகிச்சையும் செய்தாகி விட்டது. நானும் அதில் பங்கேற்றேன். அவர் பிழைத்துக் கொள்வார். கவலை வேண்டாம். ஒரு விண்ணப்பம். இன்று ஞாயிற்றுக் கிழமை. எனக்கு ஒரு நாள் விடுப்பு கிடைக்குமா? ஏனெனில் நான் இப்போது ஆறு மாத கர்ப்பிணியாக இருக்கிறேன். இச்சமயத்தில் செய்ய வேண்டிய சோதனைகளுக்கு என் கணவர் ஏற்கெனவே ஏற்பாடு செய்திருக்கிறார்” என்றார்.

நான் எங்களுடைய கமாண்டருடன் பேசினேன். ராணுவத் தலைமை அதிகாரிக்கும் தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டது. அடுத்த மூன்று நாட்களில் கேப்டன் தேவிகா குப்தாவிற்கு அவரது துணிச்சல் மற்றும் கடமை உணர்வுக்கான ராணுவ வீரர்களின் சாகசத்திற்கான உயரிய மற்றும் அரிதான ராணுவத் தலைமை அதிகாரியின் பாராட்டுப பத்திரம் வழங்கப்பட்டது.

ஒரு சில மாதங்களில் இந்த வீரப்புலி அழகான மகவை ஈன்றது. தனது மேலதிகாரியையே மிரட்டி பணியவைத்த வீரத்தாயைப் பற்றி அந்தக் குழந்தை மெதுவாக அறிந்து கொள்ளும்.

ராணுவச் சேவைக்கு மகளிர்க்கு உகந்ததல்ல என்ற பேச்சு எழும்போதெல்லாம் நான் அதை வன்மையாக மறுக்கிறேன். ஏனெனில், ராணுவத்தில் நான் அறிந்த, பழகின பெண்கள் அனைவரும் சிறந்த பாயும் புலியாகவே இருந்திருக்கிறார்கள். ஆண்களுக்கு சிறிதும் சளைக்காமல், ஆண்களின் அதே திறமையோடும் பலத்தோடும் அவர்களுக்கு சமமாகவே நடைபோடுகிறார்கள்.

சீருடை அணிந்த ராணுவப் பெண்புலிகளுக்கு என் வணக்கங்கள்!

(இது மேஜர் ஜெனரல் ராஜ் மேத்தா அவர்களால் தன்னலமின்றி ராணுவத்தில் சேவைபுரியும் வீரப் பெண்களுக்கு மரியாதை செலுத்தும் விதமாக பகிரப்பட்ட உண்மைச் சம்பவம்)

30.8.2023