அரளியாட்டம் (Daffodils)
அலைந்தேன் தனியாய் மேகமாக
மலைக்கும் மடுவுக்கும் மேலாக
பார்த்து வியந்தேன் கூட்டமாக
பூத்திருந்ததே பேரரளி பாட்டமாக
மரங்களினடியில் நீரின் கரையில்
குலுங்கியே ஆடின மென்காற்றில்
தொடர்ந்து மின்னும் விண்மீன்கள்
பால்வெளிவீதியில் ஒளிர்வதுபோல்
எண்ண முடியாத வரிசையில்
தொடர்ந்தே காண்கிறேன் கரையினில்
ஆயிரக்கணக்காய் ஒரு கணத்தில்
தலையாட்டுகின்றனவே மயக்கத்தில்
அலைகளும் கூட ஆடினவே
அரளிகள் அவற்றை மீறினவே
காணா நண்பனைக் கண்டதுபோல்
கவிஞன் மனமும் களிப்புறுதே
காணக் காண ஆனந்தம்
காட்சியின் செறிவோ பிரம்மாண்டம்
படுக்கையில் கிடந்தே மெளனியாய்
வெறுமையை எண்ணித் தவிக்கையில்
குறும்பாய் கண்ணைச் சிமிட்டியே
தனிமையையும் இனிமையாய் மாற்றிடுதே
பேரின்பம் நிரம்பிய இதயமது
அரளிகளோடு ஆடும் அரங்கமிது.
===
Oct 8, 2021
சற்றே பெரிய பின்னூட்டம்:
Daffodils என்ற ஆங்கிலக் கவிதையை நண்பர் ஒருவர் பகிர்ந்து, அதனை மொழிபெயர்க்கும் போட்டியாகவும் வைத்தார். அந்தோ! நானும் அவரும் மட்டும்தான் பங்கு கொண்டோம். மெத்தத் தமிழ் ஞானம் பெற்ற அவருடைய கவிதை இதோ :
பள்ளத் தாக்கில்
பலகுன்றில்
பதமாய்
மிதக்கும் முகிலைப்போல்
மெள்ள
அலைந்த ஒருநாளில்
மேவக்
கண்டேன் மலர்க்கூட்டம்
உள்ளம்
மொள்ளும் விருந்தாக
உறுமோர்
ஏரி மரத்தடியில்
துள்ளும்
மஞ்சள் நிறப்பூக்கள்
துள்ளி
நடனம் புரிந்தனவே
தொடர்ந்தே
ஒளிரும் தாரகைகள்
தோன்றிச்
சிமிட்டும் பால்வெளியாய்ப்
படர்ந்து
வரையில் வரிசையதாய்
பரவிப்
பெருகும் வளைவோரம்
விடுத்த
விழிப்பார் வையதனில்
வியப்பாய்ப்
பதினா யிரம்பூக்கள்
படபட
வெனவே தலையசைத்து
பளீரென்
ஆடடுதல் பார்த்தனனே
மின்னலை
பின்புல நடமதனை
மிஞ்சின
மஞ்சள் மலரிணரே
பன்னிடும்
பாவலன் ஒருவனுக்குப்
பரிவாய்
இன்பம் அளிக்குமன்றோ
உன்னிநான்
உற்றுநான் பார்த்துமவை
உகப்பாய்க்
கொணரும் சொத்தளவை
எண்ணியும்
பார்த்திலேன் அத்துணையும்
இதமாய்
மீண்டும் பார்க்கின்றேன்
சிந்தனை
மிகுந்தோ வெறுமையாலோ
செயலின்றிப்
படுக்கையில் கிடந்தபோது
வந்தெனை
நிறைக்கும் உள்ளுணர்வோ
வருகின்ற
தனிமைப் பெருமகிழ்வே
தந்தநன்
மகிழ்வால் என்னிதயம்
தனத்தன்ன
லயத்தால் நடமிடுதே
அந்தநாள்
முகிலாய் ஓரியனாய்
அலைந்தேன்
மகிழ்ந்தேன் மலரிணரால்
The original English poem, by William Wordsworth, and its background:
The Daffodil Principle
Several times my daughter had
telephoned to say, "Mother, you must come to see the daffodils
before they are over." I wanted to go, but it was a two-hour
drive from Laguna to Lake Arrowhead "I will come next Tuesday",
I promised a little reluctantly on her third call.
See
Next
Tuesday dawned cold and rainy. Still, I had promised, and reluctantly
I drove there. When I finally walked into Carolyn's house I was
welcomed by the joyful sounds of happy children. I delightedly hugged
and greeted my grandchildren.
"Forget the daffodils,
Carolyn! The road is invisible in these clouds and fog, and there is
nothing in the world except you and these children that I want to see
badly enough to drive another inch!"
My daughter
smiled calmly and said, "We drive in this all the time, Mother."
"Well, you won't get me back on the road until it clears, and
then I'm heading for home!" I assured her.
"But
first we're going to see the daffodils. It's just a few blocks,"
Carolyn said. "I'll drive. I'm used to this."
"Carolyn," I said sternly, "please turn
around." "It's all right, Mother, I promise. You will never
forgive yourself if you miss this experience."
After
about twenty minutes, we turned onto a small gravel road and I saw a
small church. On the far side of the church, I saw a hand lettered
sign with an arrow that read, "Daffodil Garden." We got
out of the car, each took a child's hand, and I followed Carolyn down
the path. Then, as we turned a corner, I looked up and gasped. Before
me lay the most glorious sight.
It looked as though
someone had taken a great vat of gold and poured it over the mountain
peak and its surrounding slopes. The flowers were planted in
majestic, swirling patterns, great ribbons and swaths of deep orange,
creamy white, lemon yellow, salmon pink, and saffron and butter
yellow. Each different-colored variety was planted in large groups so
that it swirled and flowed like its own river with its own unique
hue. There were five acres of flowers.
"Who did
this?" I asked Carolyn. "Just one woman," Carolyn
answered. "She lives on the property. That's her home."
Carolyn pointed to a well-kept A-frame house, small and modestly
sitting in the midst of all that glory. We walked up to the house.
On the patio, we saw a poster. "Answers to the
Questions I Know You Are Asking", was the headline. The first
answer was a simple one. "50,000 bulbs," it read. The
second answer was, "One at a time, by one woman. Two hands, two
feet, and one brain." The third answer was, "Began in
1958."
For me, that moment was a life-changing
experience. I thought of this woman whom I had never met, who, more
than forty years before, had begun, one bulb at a time, to bring her
vision of beauty and joy to an obscure mountaintop. Planting one bulb
at a time, year after year, this unknown woman had forever changed
the world in which she lived. One day at a time, she had created
something of extraordinary magnificence, beauty, and inspiration. The
principle her daffodil garden taught is one of the greatest
principles of celebration.
Daffodil garden is one of the
greatest principles of celebration.
That is, learning to
move toward our goals and desires one step at a time--often just one
baby-step at time--and learning to love the doing, learning to use
the accumulation of time. When we multiply tiny pieces of time with
small increments of daily effort, we too will find we can accomplish
magnificent things. We can change the world ...
"It
makes me sad in a way," I admitted to Carolyn. "What might
I have accomplished if I had thought of a wonderful goal thirty-five
or forty years ago and had worked away at it 'one bulb at a time'
through all those years? Just think what I might have been able to
achieve!"
My daughter summed up the message of the
day in her usual direct way. "Start tomorrow," she
said.
She was right. It's so pointless to think of the
lost hours of yesterdays. The way to make learning a lesson of
celebration instead of a cause for regret is to only ask, "How
can I put this to use today?"
Use the Daffodil
Principle. Stop waiting.....
Until your car or home is
paid off
Until you get a new car or home
Until your kids
leave the house
Until you go back to school
Until you
finish school
Until you clean the house
Until you organize
the garage
Until you clean off your desk
Until you lose 10
lbs.
Until you gain 10 lbs.
Until you get married
Until
you have kids
Until the kids go to school
Until you
retire
Until summer
Until spring
Until winter
Until
fall
Until you die..
There is no better time than
right now to be happy .
Happiness is a journey, not a
destination.
So work like you don't need money.
Love like
you've never been hurt, and, Dance like no one's watching.
If
you want to brighten someone's day, pass this on to someone
special.
I just did!
Wishing you a beautiful,
daffodil day!
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home